Wygląda na to, że światowe media są zdominowane przez informacje pochodzące głównie z Waszyngtonu, Brukseli i Londynu, reprezentowane przez mały kartel z około 10 do 20 wzajemnie akredytujących się serwisów informacyjnych. Chociaż te placówki są, technicznie rzecz biorąc, nie tylko niezależnymi, ale także notowanymi na giełdzie korporacjami, są one jednak obsługiwane przez nieco mniejszą garstkę rządów pieszczotliwie nazywanych „Zbiorowym Zachodem”. A ich publiczność z kolei otrzymała od Zachodu swój własny, czuły przezwisko… „Globalne Południe”. Niech to zapadnie.

Odświeżająco, poza „naszą Europą” miliardy innych ludzi na innych kontynentach poświęcają mniej uwagi naszej cenionej „globalnej” branży informacyjnej niż my, nawet mniej niż sobie wyobrażamy. Logicznie rzecz biorąc, oznacza to, że żyjemy w czymś w rodzaju organicznej komory echa, która systematycznie rozrasta się wokół nas jako logiczny wynik naturalnych i rozsądnych wymagań samej skali naszego nowoczesnego europejskiego społeczeństwa. Aby to wyjaśnić, nie są potrzebne żadne teorie spiskowe. Nasz przemysł informacyjny komory echa jest nieuniknionym rezultatem rozwijającego się procesu wplatania odrębnych tożsamości narodowych zarówno w UE, przez wybory, jak i w NATO, jako warunek członkostwa w UE. Domowa noosfera ad hoc, która definiuje nasze uzwiązkowione rozumienie, jest nieuniknionym rezultatem integracji na dużą skalę szerokiego spektrum różnorodności, które od wieków określało Europę. Stało się to koniecznym przejawem i przesądzonym wnioskiem, gdy narody naszego kontynentu postanowiły skonsolidować 500 milionów Europejczyków – pomimo przytłaczającej różnorodności ich kulturowych, ekonomicznych, religijnych i politycznych różnic – w rodzinę narodów, UE.

Co wie UE? To jest pytanie, które chcemy zadać.